Toen ik het vonnis ‘diabetes mellitus’ te horen kreeg, wist ik één ding zeker: ik zou er niet zielig voor thuis blijven. Dus dat werd op reis slepen met een stevige thermoskan met daarin een ijsklontje en mijn insuline. Het werkte, maar erg makkelijk en onopvallend was het niet.  En niet overal liggen de ijsklontjes voor het opscheppen. En ook een stevige thermoskan kan maar moeilijk tegen een stootje. Maar niemand hoorde mij klagen.

Toen ontdekte ik Frío. Wat een wonder! Sindsdien is mijn insuline niet meer dan een lichte bobbel in mijn handbagage. Samen hebben we inmiddels heel wat kilometers afgelegd door Azië. We reisden als toerist over de Soenda-eilanden en Sulawesi, voor een tv-documentaire door de Filippijnen, voor mijn boek ‘Atjeh, Atjeh!’ door het noorden van Sumatra en de afgelopen zomer door het hete China. Maar hoe primitief de omstandigheden soms ook waren, altijd was er wel een wasbak of een emmer waaruit mijn Fríotas weer koelte kon opslorpen om mijn insuline dagenlang op temperatuur te houden. Wat een reisgenoot!

Om onze trouwe vriendschap te vereeuwigen liet ik mij met mijn Frío tas fotograferen bij een ander wereldwonder: de Chinese Muur. Het was er 32 graden, maar zoals altijd merkte mijn insuline daar helemaal niets van.

Ik heb een Frio-tas meegenomen op een drie-weekse vakantie naar Griekenland en heb daarmee bij zeer hoge temperaturen bij het zwembad en aan het strand mijn insuline feilloos koel gehouden.       

Wij trokken door de woestijn van Arizona en de Grand Canyon etc en hadden totaal geen problemen.

    Ms. M., N., Ierland